Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Πώς παλεύεται το σύστημα;

Θυμόσαστε μια παλιά διαφήμιση που έλεγε: ¨Μην ανησυχείς, υπάρχει το σύστημα!¨;

Δε θέλω να πω τη μάρκα του προϊόντος, αλλά αν είσαστε στο τέλος της τρίτης ή τέταρτης δεκαετίας της ζωής σας, όπως εγώ (πόσο;;;;;) σίγουρα κάτι θα σας έρθει στο μυαλό! Έχουν τον τρόπο τους οι διαφημίσεις να μας μένουν κολλημένες στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όσο κι αν νομίζουμε ότι τις ξεχάσαμε!

Για όλα, λοιπόν, υπάρχει ένα σύστημα στη ζωή μας. ´Ενα σύστημα για να μάθουμε να διαβάζουμε, ένα σύστημα για να μάθουμε να μετράμε, ένα σύστημα για να μάθουμε να υπακούμε τυφλά στις νόρμες και τους κανονισμούς του σχολείου, του φροντιστηρίου, του πανεπιστημίου, του στρατού (για τους άντρες), της εργασίας μας αργότερα και ούτω καθεξής.

Ένα σύστημα που μας βολεύει, που μας βάζει σε κουτάκια, που δεν αφήνει τη φαντασία μας ελεύθερη, που μας καταδικάζει σε μια αιώνια φυλακή του μυαλού μας. Που υπάρχει πάντα σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας και σε οποιαδήποτε παρέκκλιση απειλεί να πέσει και να μας αποκεφαλίσει.

Όμως εγώ θέλω να μιλήσω γι᾽ αυτούς τους λίγους, τους πραγματικά λίγους, που καταφέρνουν να ξεφύγουν από το σύστημα. Αυτούς που αντιστέκονται, που υψώνουν το ανάστημά τους και τη φωνή τους και τολμούν να παλέψουν εναντίον του συστήματος. Αυτούς που δε φοβούνται ή πιο σωστά αν και φοβούνται, δεν αφήνουν το φόβο τους να φανεί πιο δυνατός από τις ηθικές αρχές τους και τις αξίες τους. 

Ποιοι είναι, όμως, αυτοί; Πόσοι είναι; Και κυρίως γιατί δεν είμαστε όλοι. Γιατί δεν τολμάμε να υψώσουμε κι εμείς τη φωνή μας μπροστά σε ένα άδικο σύστημα; Γιατί δεν παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να ανατρέψουμε όσα λάθη βλέπουμε (γιατί τα βλέπουμε, άλλο αν γυρίζουμε αλλού το κεφάλι μας); Γιατί ανεχόμαστε ακόμα μέσα στα σχολεία μας να μεγαλώνουν γενιές θυμάτων και θυτών και αυτών που νομίζουν ότι είναι απλοί παρατηρητές, αλλά στην ουσία είναι εξίσου ένοχοι με τους θύτες; 

Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας όχι να μην ανέχονται το φαινόμενο του bullying, όχι να κατακρίνουν και να καταδίδουν στους δασκάλους και τους καθηγητές τους τους θύτες, αλλά να τους μάθουμε να σέβονται ο ένας τον άλλο. Να μάθουν να αναγνωρίζουν το διαφορετικό και να το αποδέχονται. Να τους μάθουμε από πριν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι. Να τους μάθουμε να απλώνουν το χέρι ακόμα και στους θύτες (ίσως περισσότερο σε αυτούς) και να τους χαρίζουν αγάπη, καλοσύνη, ζεστασιά.

Κι αυτό πρέπει να το μάθουμε στα παιδιά μας με το δικό μας παράδειγμα. Μόνο έτσι μαθαίνουν τα παιδιά, μέσω της μίμησης. Κι όχι με κούφιες νουθεσίες και φανφαρονισμούς. 

Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο, έλεγε ο Γκάντι. 

Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στα παιδιά σου, λέω εγώ. 
Κι έτσι ίσως ένας ένας κι αργότερα πολλοί μαζί καταφέρουμε να παλέψουμε το σύστημα!

4 σχόλια:

  1. Και το σύστημα... το θυμάμαι και συμφωνώ με την προσέγγισή σου. Η αλλαγή θα έρθει από εμάς, και αυτό συμπεριλαμβάνει τα παιδιά μας.

    Καλό σου βράδυ
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο χαίρομαι που συμφωνούμε! Ίσως συμφωνούν κι άλλοι μαζί μας και σιγά σιγά γίνουμε εμείς η πλειοψηφία! Μακάρι!

      Διαγραφή