Όταν ήμουν μικρή (δηλαδή μέχρι και το πανεπιστήμιο) μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με την αδερφή μου. Αυτό είχε και τα καλά του-μεταμεσονύχτιες κουβέντες ως τα ξημερώματα για φίλες-ους, γκόμενους, πάρτυ κ.λπ.- αλλά είχε και τα αρνητικά του-τσακωμούς, νεύρα, φωνές-συνήθως γιατί τα ωράριά μας δεν συνέπιπταν και για διάφορες άλλες ¨σοβαρότατες¨ αιτίες, τις οποίες δεν μπορώ να θυμηθώ όσο και να στίβω αυτή τη στιγμή το μυαλό μου.
Μία από αυτές τις αρνητικές συνέπειες της συγκατοίκησής μας ήταν οι εποχιακές εκκαθαρίσεις (βλέπε μαρτύρια), στις οποίες με υπέβαλε η γλυκύτατη κατά τα άλλα μικρή μου αδερφή.
Με έβαζε να ανοίγω όλα τα συρτάρια μου και τα ντουλάπια μου ενώπιόν της και να πετάω ό,τι δεν μου ήταν πλέον χρήσιμο, απαραίτητο και λειτουργικό, μπας και πάρουν καμιά ανάσα τα συρτάρια μου επιτέλους, μιας και τόσο καιρό εγώ φρόντιζα επιμελώς να καταχωνιάζω τα πάντα εκεί μέσα. Βλέπεις όλα εκείνα που η αδερφή μου θεωρούσε άχρηστα σκουπίδια, για μένα ήταν πολύ σημαντικά. Το κάθε ένα μικρό χαρτάκι μου θύμιζε κάποια στιγμή που δεν ήθελα να ξεχάσω, μια γλυκιά ανάμνηση που δυσκολευόμουν πολύ να αποχωριστώ και το ανήγαγα σε σύμβολο νοσταλγίας και αναπόλησης.
Το τέλος της ημέρας μας έβρισκε μετά από αρκετούς καβγάδες και δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς στα αγαπημένα μου αποκόμματα εφημερίδων, ψιλοπράγματα, εισιτήρια λεωφορείων, εισιτήρια συναυλιών, χαρτοπετσέτες-που-ανταλλάσσαμε-στο-δημοτικό και πάει λέγοντας, να έχω πετάξει το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου των συρταριών μου και να είναι έτοιμα να τα ξαναγεμίσω μέχρι την επόμενη ημέρα της Κρίσης (όποτε δηλαδή η αδερφή μου θα αποφάσιζε πως δεν πάει άλλο και έπρεπε να επαναληφθεί το μαρτύριο).
Από αυτές τις εξορμήσεις κατάφερνα που και που να περισώσω κάποιους από τους θησαυρούς μου, είτε μετά από πολλά παρακάλια λέγοντας πόσο σημαντικοί ήταν για μένα (δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό το συγκεκριμένο πετσετάκι-χαρτάκι-μπιμπελό-καρτ ποστάλ), είτε κρύβοντάς τους επιμελώς από τα αδηφάγα μάτια της αδερφής μου.
Κάποια από αυτά που κατάφερνα να περισώσω, τα έβαζα σε ένα διαφανές τσαντάκι με μπλε συννεφάκια, που μου έιχε φέρει δώρο κάποιο Δεκαπενταύγουστο μια θεία μου, στο οποίο κρατούσα και το ημερολόγιό μου, δωράκια από κάποια γενέθλια, μια κρεμαστή καρδούλα με αυτοκόλλητο τα στρουμφάκια, μια γόμα σε σχήμα παγωτό και φυσικά την αλληλογραφία μου.
Πολύ πριν υπάρξουν τα καρτοτηλέφωνα, πριν ανακαλυφθούν τα κινητά τηλέφωνα, πριν ανακαλυφθεί το ίντερνετ με όλα τα συναφή, ο κόσμος αλληλογραφούσε.
Αλληλογραφούσα με αγαπημένες μου ξαδέρφες στο εξωτερικό (Ισπανία, Γερμανία, Αυστραλία), με την ξαδέρφη μου στη Μυτιλήνη, με τις φίλες μου από την κατασκήνωση, με την κολλητή μου από το σχολείο κατα τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών στα χωριά μας, με τον πρώτο μου έρωτα.
Πρόσφατα και λόγω μετακόμισης (βλέπε εδώ) βρέθηκα να υποβάλω μόνη μου τον εαυτό μου στο μαρτύριο των εκκαθαρίσεων. Μοιραία έπεσα και πάνω στο διαφανες τσαντάκι με μπλε συννεφάκια. Περιττό να σου πω ότι σταμάτησα ό,τι άλλο έκανα και πέρασα όλο το απόγευμα ξεψαχνίζοντας το περιεχόμενό του. Φωτογραφίες, λευκώματα από το δημοτικό και το γυμνάσιο, η γόμα-παγωτό, η σπασμένη πια καρδούλα με τα στρουμφάκια, το ημερολόγιό μου, αμέτρητες καρτ ποστάλ από τα μέρη που επισκέφθηκα, ευχετήριες κάρτες και φυσικά η αλληλογραφία μου.
Διάβασα από την αρχή όλα τα γράμματα που μου είχαν στείλει και προσπάθησα μέσα από γέλια και δάκρυα να θυμηθώ, να αναπλάσω τα αντίστοιχα δικά μου γράμματα που δεν βρίσκονται βέβαια στα δικά μου χέρια, αλλά στα χέρια των παραληπτών τους.
Πόσο θα ήθελα να ξαναδιαβάσω και τα δικά μου γράμματα, να ξαναφτιάξω στο μυαλό μου την εικόνα της Μαίρης των 12, των 15, των 18 χρονών. Να ξαναζήσω μέσα από αυτά την εποχή της αθωότητας...
Τι κρίμα που ο κόσμος στάματησε να αλληλογραφεί! Τι κρίμα που τα παιδιά μου δεν θα ζήσουν τη μαγεία των γραμμάτων, την γλυκιά αναμονή της απάντησης! Τι κρίμα που το κοντινότερο πράγμα με το οποίο θα έρθουν σε επαφή είναι τα ψυχρά sms του κινητού τους ή τα chats στον Η/Υ.
Και λέω κρίμα γιατί στα παραπάνω δεν μπορείς να προσθέσεις ζωγραφιές (όπως έκανε η ξαδέρφη μου από την Ισπανία), να βάλεις ορισμένες λέξεις ή φράσεις μέσα σε καρδούλες (όπως η ξαδέρφη μου από τη Γερμανία), ούτε να στείλεις φιλιά με κραγιόν (όπως έκανα στον πρώτο μου έρωτα)!
Τι κρίμα.......
Μία από αυτές τις αρνητικές συνέπειες της συγκατοίκησής μας ήταν οι εποχιακές εκκαθαρίσεις (βλέπε μαρτύρια), στις οποίες με υπέβαλε η γλυκύτατη κατά τα άλλα μικρή μου αδερφή.
Με έβαζε να ανοίγω όλα τα συρτάρια μου και τα ντουλάπια μου ενώπιόν της και να πετάω ό,τι δεν μου ήταν πλέον χρήσιμο, απαραίτητο και λειτουργικό, μπας και πάρουν καμιά ανάσα τα συρτάρια μου επιτέλους, μιας και τόσο καιρό εγώ φρόντιζα επιμελώς να καταχωνιάζω τα πάντα εκεί μέσα. Βλέπεις όλα εκείνα που η αδερφή μου θεωρούσε άχρηστα σκουπίδια, για μένα ήταν πολύ σημαντικά. Το κάθε ένα μικρό χαρτάκι μου θύμιζε κάποια στιγμή που δεν ήθελα να ξεχάσω, μια γλυκιά ανάμνηση που δυσκολευόμουν πολύ να αποχωριστώ και το ανήγαγα σε σύμβολο νοσταλγίας και αναπόλησης.
Το τέλος της ημέρας μας έβρισκε μετά από αρκετούς καβγάδες και δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς στα αγαπημένα μου αποκόμματα εφημερίδων, ψιλοπράγματα, εισιτήρια λεωφορείων, εισιτήρια συναυλιών, χαρτοπετσέτες-που-ανταλλάσσαμε-στο-δημοτικό και πάει λέγοντας, να έχω πετάξει το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου των συρταριών μου και να είναι έτοιμα να τα ξαναγεμίσω μέχρι την επόμενη ημέρα της Κρίσης (όποτε δηλαδή η αδερφή μου θα αποφάσιζε πως δεν πάει άλλο και έπρεπε να επαναληφθεί το μαρτύριο).
Από αυτές τις εξορμήσεις κατάφερνα που και που να περισώσω κάποιους από τους θησαυρούς μου, είτε μετά από πολλά παρακάλια λέγοντας πόσο σημαντικοί ήταν για μένα (δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό το συγκεκριμένο πετσετάκι-χαρτάκι-μπιμπελό-καρτ ποστάλ), είτε κρύβοντάς τους επιμελώς από τα αδηφάγα μάτια της αδερφής μου.
Κάποια από αυτά που κατάφερνα να περισώσω, τα έβαζα σε ένα διαφανές τσαντάκι με μπλε συννεφάκια, που μου έιχε φέρει δώρο κάποιο Δεκαπενταύγουστο μια θεία μου, στο οποίο κρατούσα και το ημερολόγιό μου, δωράκια από κάποια γενέθλια, μια κρεμαστή καρδούλα με αυτοκόλλητο τα στρουμφάκια, μια γόμα σε σχήμα παγωτό και φυσικά την αλληλογραφία μου.
Πολύ πριν υπάρξουν τα καρτοτηλέφωνα, πριν ανακαλυφθούν τα κινητά τηλέφωνα, πριν ανακαλυφθεί το ίντερνετ με όλα τα συναφή, ο κόσμος αλληλογραφούσε.
Αλληλογραφούσα με αγαπημένες μου ξαδέρφες στο εξωτερικό (Ισπανία, Γερμανία, Αυστραλία), με την ξαδέρφη μου στη Μυτιλήνη, με τις φίλες μου από την κατασκήνωση, με την κολλητή μου από το σχολείο κατα τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών στα χωριά μας, με τον πρώτο μου έρωτα.
Πρόσφατα και λόγω μετακόμισης (βλέπε εδώ) βρέθηκα να υποβάλω μόνη μου τον εαυτό μου στο μαρτύριο των εκκαθαρίσεων. Μοιραία έπεσα και πάνω στο διαφανες τσαντάκι με μπλε συννεφάκια. Περιττό να σου πω ότι σταμάτησα ό,τι άλλο έκανα και πέρασα όλο το απόγευμα ξεψαχνίζοντας το περιεχόμενό του. Φωτογραφίες, λευκώματα από το δημοτικό και το γυμνάσιο, η γόμα-παγωτό, η σπασμένη πια καρδούλα με τα στρουμφάκια, το ημερολόγιό μου, αμέτρητες καρτ ποστάλ από τα μέρη που επισκέφθηκα, ευχετήριες κάρτες και φυσικά η αλληλογραφία μου.
Διάβασα από την αρχή όλα τα γράμματα που μου είχαν στείλει και προσπάθησα μέσα από γέλια και δάκρυα να θυμηθώ, να αναπλάσω τα αντίστοιχα δικά μου γράμματα που δεν βρίσκονται βέβαια στα δικά μου χέρια, αλλά στα χέρια των παραληπτών τους.
Πόσο θα ήθελα να ξαναδιαβάσω και τα δικά μου γράμματα, να ξαναφτιάξω στο μυαλό μου την εικόνα της Μαίρης των 12, των 15, των 18 χρονών. Να ξαναζήσω μέσα από αυτά την εποχή της αθωότητας...
Τι κρίμα που ο κόσμος στάματησε να αλληλογραφεί! Τι κρίμα που τα παιδιά μου δεν θα ζήσουν τη μαγεία των γραμμάτων, την γλυκιά αναμονή της απάντησης! Τι κρίμα που το κοντινότερο πράγμα με το οποίο θα έρθουν σε επαφή είναι τα ψυχρά sms του κινητού τους ή τα chats στον Η/Υ.
Και λέω κρίμα γιατί στα παραπάνω δεν μπορείς να προσθέσεις ζωγραφιές (όπως έκανε η ξαδέρφη μου από την Ισπανία), να βάλεις ορισμένες λέξεις ή φράσεις μέσα σε καρδούλες (όπως η ξαδέρφη μου από τη Γερμανία), ούτε να στείλεις φιλιά με κραγιόν (όπως έκανα στον πρώτο μου έρωτα)!
Τι κρίμα.......
