Απόλυτη ελευθερία βούλησης....

Χθες, λοιπόν, μια Πέμπτη σαν όλες τις άλλες Πέμπτες, αποφασίσαμε ως Σύλλογος Καθηγητών πως έπρεπε να κανονίσουμε τα της ημερησίας εκδρομής τους σχολείου μας κάπου εκεί προς τα τέλη Απρίλη.

Με πλήρως διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες  προτείναμε τρία μέρη στα παιδιά και αφήσαμε το κάθε τμήμα να ψηφίσει την τοποθεσία της επιλογής του για την εκδρομή. (Ως εδώ τέλεια, είμαι εξαιρετικά περήφανη για το σχολείο μας).

Προτείναμε, λοιπόν, ως καθηγητές την Θεσσαλονίκη, τη Θάσο και τη Βεργίνα (αν και να σου πω την αλήθεια, αυτή η τελευταία επιλογή ήταν απλώς αντιπερισπασμός, γιατί με 60 χλμ την ώρα θα φτάναμε σε κανένα 4ωρο, ένα 4ωρο εκεί μες στο νερό και άλλο τόσο να γυρίσουμε, θα φτάναμε στα σπίτια μας την ώρα που θα ούρλιαζαν οι λύκοι). Αντιπαρέρχομαι, παρ᾽ όλα αυτά, τις ραδιουργίες των καθηγητών και περνάω στις ραδιουργίες των μαθητών.

Η Γ´ Γυμνασίου (50 μαθητες) - θα μου πεις τώρα τι με νοιάζει πόσοι μαθητές είναι; - κάνε υπομονή, εξηγούνται όλα παρακάτω - ανακοίνωσε στις υπόλοιπες τάξεις (Α´ και Β´= 114 μαθητές) ότι αν δεν ψηφίσουν Θεσσαλονίκη, θα τους καταστρέψουν την εκδρομή!

Ψηφίζουν ενωμένα τα πρωτάκια και τα δευτεράκια ........ Θάσο! Eat our dust Γ´ Γυμνασίου! (Μα πραγματικά, είμαι πολύ περήφανη για τα παιδιά μας).

Πλην όμως, για να πάμε εκδρομή χρειάζεται η συμμετοχή τουλάχιστων 125 παιδιών (το πιάνεις τώρα το υποννοούμενο με τους αριθμούς των μαθητών), δηλαδή αν η τρίτη δεν έρθει, δε θα πάει κανείς μας εκδρομή.

Επιστρατεύουμε τα μεγάλα μέσα! Περνάει ο διευθυντής από τις τάξεις του σχολείου, τους εξηγεί τα νούμερα (δε βγαίνουνε, δε βγαίνουνε τα έρμα τα κατσίκια μας) και τους προτείνει, αν θέλουν να ξαναψηφίσουν.

Μαντέψτε..... Όχι, μαντέψτε. Πάμψηφεί Θεσσαλονίκη!

Σας εἰπα πόσο περήφανη είμαι για τα παιδιά μας;