Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Παιδιά ενός κατώτερου θεού;

Από μικρή είχα πολύ μεγάλη αγάπη στα παιδιά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά, στα οποία θα συμπεριλαμβάνονταν και παιδιά που δεν θα τα είχα γεννήσει εγώ, αλλά που θα είχα υιοθετήσει μαζί με τον άντρα μου.

Ο σύζυγός μου - με μεγάλη μου χαρά - δέχθηκε αυτές τις απόψεις μου και όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για δική μας οικογένεια, μου υποσχέθηκε ότι θα υπήρχε σίγουρα χώρος στην οικογένειά μας για ένα τουλάχιστον παιδί που δε θα ήταν φορέας του δικού μας DNA. Σήμερα, μετά από δύο δικά μας παιδιά, η ερώτηση έρχεται όλο και πιο συχνά στα χείλη μου. Πώς θα μπορέσουμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί, όχι για να ολοκληρωθούμε εμείς ως άτομα ούτε ως οικογένεια, αλλά για να μπορέσουμε να δώσουμε μια ευκαιρία σε ένα ακόμη πλάσμα να μεγαλώσει μέσα στους κόλπους μιας οικογένειας και όχι σε ένα ίδρυμα. 

Ο σύζυγός μου βέβαια έρχεται να με προσγειώσει από τις ονειροπολήσεις μου, λέγοντάς μου ότι ίσως να μην είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε (η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχουμε κάνει κάποια αίτηση σε οποιοδήποτε ίδρυμα) και ότι ίσως κριθούμε ακατάλληλοι, μιας και έχουμε ήδη δικά μας παιδιά και ως δημόσιοι υπάλληλοι, δεν είμαστε ούτε κατά διάνοια ευκατάστατοι, μάλλον μικρομεσαίοι (αν και όπως πάμε ούτε αυτό δε θα είμαστε σε λίγο). Κι αν τελικά καταφέρουμε να πάρουμε έγκριση, αυτό θα γίνει μετά από πολλά χρόνια και πολύ κόπο.
Και η ερώτηση που μου έρχεται στα χείλη είναι γιατί; Γιατί πρέπει τα παιδιά αυτά να παραμένουν στα ιδρύματα, ενώ υπάρχουν τόσα άτεκνα ζευγάρια εκεί έξω που θέλουν διακαώς να πάρουν κοντά τους ένα παιδάκι, γιατί δεν δίνουν τα παιδιά με συνοπτικότερες διαδικασίες. Γιατί χρειάζονται πέντε και έξι χρόνια για να εξακριβώσουν το ποιόν των ανθρώπων που θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι, οδηγώντας τους πολλές φορές στην απογοήτευση και στη συνέχεια σε παράνομες πράξεις αγοραπωλησίας βρεφών, προκειμένου να νιώσουν τη χαρά να γίνουν γονείς;

Η αλήθεια είναι ότι προωθούνται πρώτα τα άρρωστα παιδιά και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί από μαύρους γονείς και δεν είναι ¨αρεστά¨ . Όμως, ακόμα και για αυτά τα παιδιά οι διαδικασίες είναι εξαιρετικά χρονοβόρες και η γραφειοκρατία καλά κρατεί.

Και εν τω μεταξύ τα παιδιά αυτά παραμένουν στα ιδρύματα, χωρίς ένα χέρι να τα χαϊδέψει, να τα παρηγορήσει, να τα νανουρίσει, να τα αγκαλιάσει. Στο πέρασμα ενός μόνο χρόνου παραμονής στα ιδρύματα, τα παιδιά έχουν ήδη ιδρυματοποιηθεί και δεν είναι σίγουρο αν θα μπορέσουν ποτέ τους να ξεπεράσουν αυτό το συναίσθημα στη ζωή τους.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο, ούτε αν θα μου πάρει πολλά ακόμη χρόνια, όμως ξέρω σίγουρα πως αυτά τα παιδιά είναι εκεί και περιμένουν όλους μας να τους προσφέρουμε λίγη αγάπη και προσοχή. Δεν ζητούν άλλωστε τίποτα περισσότερο.

1 σχόλιο:

  1. Δυστυχώς, είναι τόσο περίπλοκο το ζήτημα της υιοθεσίας, και τόσο αργή η διαδικασία, που πολλά ζευγάρια περιμένουν και περιμένουν και περιμένουν... Καλά κάνεις και το θίγεις το θέμα. Ελπίζω στο μέλλον να διορθωθούν αρκετά πράγματα, αν και από πρώτο χέρι βλέπω πολλές οικογένειες να είναι ακατάλληλες και τα παιδιά να περνάνε εξίσου άσχημα όσο και με τους βιολογικούς γονείς. Οπότε είναι σωστό να υπάρχουν αυστηρά κριτήρια μεν, αλλά από την άλλη τα παιδιά είναι πολύ μεγάλα πλέον όταν πηγαίνουν στα καινούρια τους σπίτια.

    Χάρηκα πολύ με την επίσκεψή σου στο κουτουκάκι μου, θα τα λέμε συχνά από ό,τι φαίνεται. Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία

    ΑπάντησηΔιαγραφή