Για τους ζωντανούς!

Μπαίνοντας σήμερα στην αυλή του σχολείου όλα ήταν διαφορετικά. Τα παιδιά καθόντουσαν ήσυχα στα πεζουλάκια, δεν έτρεχαν, ούτε φώναζαν ούτε κυνηγιόντουσαν, γενικά υπήρχε μια παγωμένη ατμόσφαιρα. Κάπου πήρε το μάτι μου κανα-δυο κλαμμένα μουτράκια, αλλά δεν έδωσα (αμέσως) σημασία. Χαιρέτησα ως συνήθως τα παιδιά με χαμόγελο και πήγα να πειράξω τα παιδιά της Γ´ Γυμνασίου, όμως κάτι στο βλέμμα τους και στον τρόπο τους με σταμάτησε.

Οι συνάδελφοι παρατήρησαν κι αυτοί την αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί.

Παιρνόντας την πόρτα του σχολείου με ¨χτύπησε¨........ 

Θυμήθηκα ότι χθες το βράδυ στο φέισμπουκ είδα κάποιες αναρτήσεις από τους μαθητές μου, που έλεγαν για κάποια παιδιά που ¨έφυγαν¨... 

Και τότε συνειδητοποίησα ότι το σχολείο μας βρισκόταν σε πένθος.

Δύο νέα παιδιά, 15 και 17 ετών σκοτώθηκαν χθες το απόγευμα οδηγώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του ενός. Οδηγός ήταν ο 15χρονος. Σε μια επικίνδυνη στροφή καρφώθηκαν πάνω σε έναν ξύλινο στύλο της ΔΕΗ και έχασαν ακαριαία και άδοξα τη ζωή τους.

Σήμερα δεν έγιναν οι προγραμματισμένες εξετάσεις. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Ο διευθυντής επικοινώνησε με τα λεωφορεία και κανόνισε να μεταφέρουν όσα παιδιά θα ήθελαν να παρευερεθούν στην κηδεία. Συμφωνήσαμε κι οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί, χτυπήσαμε το κουδούνι, συγκεντρώσαμε όλα τα παιδιά και αφού έγινε η προσευχή, τους ανακοινώσαμε την απόφασή μας μαζί με δύο λόγια παρηγοριάς από το στόμα του διευθυντή. Όχι νουθεσίες και κηρύγματα, δε χωρούσαν αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που όλοι οι μαθητές ήταν συγκλονισμένοι από τα νέα για τους φίλους τους, τους πρώην συμμαθητές τους, τους συγγενείς, τους συγχωριανούς τους. 

Θα έρθει ο καιρός να συζητηθεί και το θέμα της ασφαλούς οδήγησης, του τι επιτρέπεται και τι όχι, ποιοι είναι υπεύθυνοι για τα τροχαία ατυχήματα και αν επιτρέπεται σε ανήλικούς να οδηγούν τα αυτοκίνητα των γονιών τους, ίσως και με δική τους προτροπή και σίγουρα ανοχή.

Όμως όχι σήμερα. Σήμερα ήταν η μέρα για να κλάψουμε αυτά τα παιδιά, που τόσο νωρίς μας άφησαν. Για τους γονείς που έμειναν πίσω, για τους ζωντανούς που θα πρέπει να αντέξουν τον πόνο του αποχωρισμού από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Εγώ αυτούς έκλαψα πάνω κι απ᾽ τα νεκρά παιδιά.

Τους ζωντανούς που μένουν πίσω!