Δωράκι (λίγο καθυστερημένα - αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!)

Λίγες μέρες πριν, χάζευα την ανάρτηση της Μάχης (μαμάς της Ταλιμπανούλας) για σπιτική κεραλοιφή και σκεφτόμουν πού θα βρω μελισσοκέρι για να φτιάξω κι εγώ τη δική μου, μιας και είχα ήδη ακούσει τόσο καλά λόγια για την κεραλοιφή κι οι οδηγίες της Μάχης ήταν κατατοπιστικότατες και το όλο εγχείρημα φαινόταν πιο εύκολο απ᾽ ότι είχα φανταστεί! 

Κι εκεί που είχα αρχίσει να ρωτάω φίλους και γνωστούς που ασχολούνται με μελίσσια, πέφτω πάνω στην ανάρτηση της Λίλας, η οποία γιόρταζε τα 4 χρόνια του μπλογκ της χαρίζοντας σε τρεις τυχερές από ένα βαζάκι κεραλοιφή απ᾽ τα χεράκια της. 

Εγώ γενικά δεν είμαι κι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους και όσες φορές έχω συμμετάσχει σε διαγωνισμούς, δεν έχω κερδίσει ποτέ! Παρ᾽ όλα αυτά, το θεώρησα τρομερή σύμπτωση και είπα να δοκιμάσω για άλλη μια φορά την τύχη μου.... 

Και ναι! Ήμουν μία από τις τυχερές! Δεν το πίστευα! Σε λίγες μέρες το δωράκι ταχυδρομήθηκε από την Αργολίδα στην Καβάλα..... 

σε λιλά φυσικά περιτύλιγμα! 

Για μια φορά ακόμα δημόσια να πω ευχαριστώ στη χρυσοχέρα Λίλα! Την έχω ήδη χρησιμοποιήσει στη μικρή μου και είναι θαυματουργή! 

Δεν εγκατέλειψα ακόμη τα σχέδια να φτιάξω και δική μου..... Περιμένω το μελισσοκέρι που μου υποσχέθηκαν. Όταν τα καταφέρω, θα κάνω κι εγώ μια ανάρτηση για να μη με νομίζετε ακαμάτρα.... 

Φιλιά!

Υ.Γ. Το καθυστερημένα του τίτλου αναφέρεται στη δική μου αργοπορία να εκφράσω και στο μπλογκ τις ευχαριστίες μου!

Για τους ζωντανούς!

Μπαίνοντας σήμερα στην αυλή του σχολείου όλα ήταν διαφορετικά. Τα παιδιά καθόντουσαν ήσυχα στα πεζουλάκια, δεν έτρεχαν, ούτε φώναζαν ούτε κυνηγιόντουσαν, γενικά υπήρχε μια παγωμένη ατμόσφαιρα. Κάπου πήρε το μάτι μου κανα-δυο κλαμμένα μουτράκια, αλλά δεν έδωσα (αμέσως) σημασία. Χαιρέτησα ως συνήθως τα παιδιά με χαμόγελο και πήγα να πειράξω τα παιδιά της Γ´ Γυμνασίου, όμως κάτι στο βλέμμα τους και στον τρόπο τους με σταμάτησε.

Οι συνάδελφοι παρατήρησαν κι αυτοί την αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί.

Παιρνόντας την πόρτα του σχολείου με ¨χτύπησε¨........ 

Θυμήθηκα ότι χθες το βράδυ στο φέισμπουκ είδα κάποιες αναρτήσεις από τους μαθητές μου, που έλεγαν για κάποια παιδιά που ¨έφυγαν¨... 

Και τότε συνειδητοποίησα ότι το σχολείο μας βρισκόταν σε πένθος.

Δύο νέα παιδιά, 15 και 17 ετών σκοτώθηκαν χθες το απόγευμα οδηγώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του ενός. Οδηγός ήταν ο 15χρονος. Σε μια επικίνδυνη στροφή καρφώθηκαν πάνω σε έναν ξύλινο στύλο της ΔΕΗ και έχασαν ακαριαία και άδοξα τη ζωή τους.

Σήμερα δεν έγιναν οι προγραμματισμένες εξετάσεις. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Ο διευθυντής επικοινώνησε με τα λεωφορεία και κανόνισε να μεταφέρουν όσα παιδιά θα ήθελαν να παρευερεθούν στην κηδεία. Συμφωνήσαμε κι οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί, χτυπήσαμε το κουδούνι, συγκεντρώσαμε όλα τα παιδιά και αφού έγινε η προσευχή, τους ανακοινώσαμε την απόφασή μας μαζί με δύο λόγια παρηγοριάς από το στόμα του διευθυντή. Όχι νουθεσίες και κηρύγματα, δε χωρούσαν αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που όλοι οι μαθητές ήταν συγκλονισμένοι από τα νέα για τους φίλους τους, τους πρώην συμμαθητές τους, τους συγγενείς, τους συγχωριανούς τους. 

Θα έρθει ο καιρός να συζητηθεί και το θέμα της ασφαλούς οδήγησης, του τι επιτρέπεται και τι όχι, ποιοι είναι υπεύθυνοι για τα τροχαία ατυχήματα και αν επιτρέπεται σε ανήλικούς να οδηγούν τα αυτοκίνητα των γονιών τους, ίσως και με δική τους προτροπή και σίγουρα ανοχή.

Όμως όχι σήμερα. Σήμερα ήταν η μέρα για να κλάψουμε αυτά τα παιδιά, που τόσο νωρίς μας άφησαν. Για τους γονείς που έμειναν πίσω, για τους ζωντανούς που θα πρέπει να αντέξουν τον πόνο του αποχωρισμού από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Εγώ αυτούς έκλαψα πάνω κι απ᾽ τα νεκρά παιδιά.

Τους ζωντανούς που μένουν πίσω!