Σήμερα του Αγίου Βαλεντίνου μπαίνοντας στην τάξη την πρώτη ώρα τα παιδιά μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά! Και προχώρησαν σε αστεία πειράγματα των συμμαθητών και των συμμαθητριών τους για το ποιος ή ποια γιορτάζει σήμερα...
- Σήμερα γιορτάζουν όλοι, ανταπάντησα εγώ, είναι η γιορτή της αγάπης κι όχι μόνο του έρωτα. Η γιορτή αυτού του ξενόφερτου Αγίου έχει παρερμηνευθεί στην Ελλάδα ως γιορτή μόνο των ερωτευμένων, αλλά στην πραγματικότητα γιορτάζουν όλες οι μορφές της αγάπης!
Με κοίταξαν για λίγο - πολύ λίγο - σκεφτικοί, αλλά συνέχισαν σε κλάσματα δευτερολέπτου τα πειράγματα.
Κι όπως τα κοιτούσα, θυμήθηκα μιά άλλη τάξη, μια άλλη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν στην Α΄ Γυμνασίου και ήμουν "φυτό με περικοκλάδες". Για τον μοναδικό αυτό λόγο κάποιες συμμαθήτριές μου θεώρησαν αστείο να μου στείλουν μια ψεύτικη κάρτα με ερωτική εξομολόγηση από έναν άγνωστο θαυμαστή. Φυσικά, δεν το πίστεψα, αλλά εκείνες συνέχισαν το πείραγμά τους όλη την ημέρα.
Κι ενώ όλη αυτήν την ιστορία την είχα θάψει μέσα μου, σήμερα αναδύθηκε από το υποσυνείδητό μου και τη μοιράστηκα με τους μαθητές μου. Με άκουσαν σοβαροί σοβαροί κι ελπίζω να πέρασα έστω και στους μισούς το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να παίζουμε με τα αισθήματα των άλλων κι ακόμα κι αν κάνουν ότι δεν τους πειράζει, στην πραγματικότητα απλά το θάβουν μέσα τους και μπορεί κάποια στιγμή να έρθει απροειδοποίητα στην επιφάνεια μια άλλη μέρα του Φλεβάρη...
Υ.Γ. Για να μην κλείσουμε απαισιόδοξα αυτή την ανάρτηση στο τέλος της ώρας τους είπα ότι σήμερα το βράδυ έχουμε ραντεβού με τον άντρα μου να μου κάνει το τραπέζι στο piano restaurant ενός από τα ωραιότερα ξενοδοχεία της Καβάλας.
Θυμόσαστε μια παλιά διαφήμιση που έλεγε: ¨Μην ανησυχείς, υπάρχει το σύστημα!¨;
Δε θέλω να πω τη μάρκα του προϊόντος, αλλά αν είσαστε στο τέλος της τρίτης ή τέταρτης δεκαετίας της ζωής σας, όπως εγώ (πόσο;;;;;) σίγουρα κάτι θα σας έρθει στο μυαλό! Έχουν τον τρόπο τους οι διαφημίσεις να μας μένουν κολλημένες στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όσο κι αν νομίζουμε ότι τις ξεχάσαμε!
Για όλα, λοιπόν, υπάρχει ένα σύστημα στη ζωή μας. ´Ενα σύστημα για να μάθουμε να διαβάζουμε, ένα σύστημα για να μάθουμε να μετράμε, ένα σύστημα για να μάθουμε να υπακούμε τυφλά στις νόρμες και τους κανονισμούς του σχολείου, του φροντιστηρίου, του πανεπιστημίου, του στρατού (για τους άντρες), της εργασίας μας αργότερα και ούτω καθεξής.
Ένα σύστημα που μας βολεύει, που μας βάζει σε κουτάκια, που δεν αφήνει τη φαντασία μας ελεύθερη, που μας καταδικάζει σε μια αιώνια φυλακή του μυαλού μας. Που υπάρχει πάντα σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας και σε οποιαδήποτε παρέκκλιση απειλεί να πέσει και να μας αποκεφαλίσει.
Όμως εγώ θέλω να μιλήσω γι᾽ αυτούς τους λίγους, τους πραγματικά λίγους, που καταφέρνουν να ξεφύγουν από το σύστημα. Αυτούς που αντιστέκονται, που υψώνουν το ανάστημά τους και τη φωνή τους και τολμούν να παλέψουν εναντίον του συστήματος. Αυτούς που δε φοβούνται ή πιο σωστά αν και φοβούνται, δεν αφήνουν το φόβο τους να φανεί πιο δυνατός από τις ηθικές αρχές τους και τις αξίες τους.
Ποιοι είναι, όμως, αυτοί; Πόσοι είναι; Και κυρίως γιατί δεν είμαστε όλοι. Γιατί δεν τολμάμε να υψώσουμε κι εμείς τη φωνή μας μπροστά σε ένα άδικο σύστημα; Γιατί δεν παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να ανατρέψουμε όσα λάθη βλέπουμε (γιατί τα βλέπουμε, άλλο αν γυρίζουμε αλλού το κεφάλι μας); Γιατί ανεχόμαστε ακόμα μέσα στα σχολεία μας να μεγαλώνουν γενιές θυμάτων και θυτών και αυτών που νομίζουν ότι είναι απλοί παρατηρητές, αλλά στην ουσία είναι εξίσου ένοχοι με τους θύτες;
Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας όχι να μην ανέχονται το φαινόμενο του bullying, όχι να κατακρίνουν και να καταδίδουν στους δασκάλους και τους καθηγητές τους τους θύτες, αλλά να τους μάθουμε να σέβονται ο ένας τον άλλο. Να μάθουν να αναγνωρίζουν το διαφορετικό και να το αποδέχονται. Να τους μάθουμε από πριν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι. Να τους μάθουμε να απλώνουν το χέρι ακόμα και στους θύτες (ίσως περισσότερο σε αυτούς) και να τους χαρίζουν αγάπη, καλοσύνη, ζεστασιά.
Κι αυτό πρέπει να το μάθουμε στα παιδιά μας με το δικό μας παράδειγμα. Μόνο έτσι μαθαίνουν τα παιδιά, μέσω της μίμησης. Κι όχι με κούφιες νουθεσίες και φανφαρονισμούς.
Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο, έλεγε ο Γκάντι.
Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στα παιδιά σου, λέω εγώ.
Κι έτσι ίσως ένας ένας κι αργότερα πολλοί μαζί καταφέρουμε να παλέψουμε το σύστημα!
Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι το πρώτο μου βραβείο, αλλά το δεύτερο. Δυστυχώς. όταν έλαβα το πρώτο, καθυστέρησα να κάνω την ανάρτηση που ήθελα και στη συνέχεια έμεινε μόνο στο προσχέδιο του blogger, περιμένοντας πότε θα βρω λίγο χρόνο να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω.
Επειδή, όμως, όπως σίγουρα έχει καταλάβει όποιος διαβάζει ακόμα τα όσα ελάχιστα γράφω στο μπλογκοσπιτάκι μου, αργώ πααααααααάρα πολύ να ανεβάσω αναρτήσεις κι επειδή δεν ήθελα να το αφήσω πάλι, βρήκα την ευκαιρία να κάνω διπλή ανάρτηση....
Τα βραβεία είναι πάντα καλοδεχούμενα. Θα μου επιτρέψετε να αρχίσω ανάποδα, δηλαδή από το δεύτερο.
Η Μαργαρίτα και η Νίκη ή αλλιώς MommyWikiμου χάρισαν το Liebster Award και τις ευχαριστώ πάρα πολύ. Είναι δύο κορίτσια που έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να μας πουν και τις διαβάζω με πολλή χαρά.
Οι κανόνες του βραβείου είναι οι εξής:
1) Ευχαριστείτε τον blogger που σας έχει προτείνει και αναρτάτε τη διεύθυνση του blog του. Συμπερίλαβετε στην ανάρτησή σας το εικονίδιο Liebster Award είτε με αντιγραφή και επικόλληση, είτε χρησιμοποιώντας το σα widget ἠ gadget.
2) Απαντάτε σε 10 ερωτήσει που θα σας θέσει ο blogger, ο οποίος σας απένειμε το βραβείο.
3) Προτείνετε άλλα 10 blogs με λιγότερους από 200-300 followers και συντάξτε μια λίστα ερωτήσεων για τα blog αυτά που οι κάτοχοί τους θα πρέπει να απαντήσουν.
4) Αναρτήστε την υποψηφιότητα για το βραβείο σε κάθε ένα από τα 10 blogs που έχετε επιλέξει και παρέχετε ένα link του post σας ώστε να ενημερωθούν οι κάτοχοι σχετικά με το βραβείο Liebster σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν. Πάμε λοιπόν στις ερωτήσεις! 1. Γιατἰ ξεκινησες το blog; Ξεκίνησα εντελώς αυθόρμητα, δεν το πολυσκέφτηκα να πω την αλήθεια! Μαγεύτηκα από τα blogs που ξεκίνησα να παρακολουθώ κι ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάπου τις σκέψεις μου. 2. Τι σε ενθουσιάζει;
Με ενθουσιάζει η καλή διάθεση του άλλου. Πιστεύω πως όλα μπορούν να πάνε καλά στη ζωή μας, αρκεί να υπάρχει θετική διάθεση κι όταν τη συναντώ σε άλλους ανθρώπους, ενθουσιάζομαι, γιατί ξέρω ότι μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν! 3. Γιατί πιστεύεις ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους blogger και με ποιο τρόπο; Κακά τα ψέματα, όλοι οι μπλόγκερ λατρεύουν τα σχόλια των αναγνωστών. Είναι μια επιβεβαίωση ότι όσα έγραψες άγγιξαν έναν άλλον άνθρωπο και μπήκε στον κόπο να σου γράψει δυο γραμμές (ή και παραπάνω)! Το πιο σημαντικό στην εποχή μας είναι η επικοινωνία και με όποιο τρόπο και αν επιτυγχάνεται, είτε δια ζώσης είτε ηλεκτρονικά, είναι αυτό που μας κρατάει σε εγρήγορση και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. 4. Για ποια πράγματα μιλάς στο blog σου; Για τα παιδιά μου, βιολογικά και μη (τους μαθητές μου)! Για τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου. Είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο. 5. Έχεις δημιουργήσει φιλικές σχέσεις με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί προσωπικά; Μόνο ηλεκτρονικές φιλίες προς το παρόν. Θα ήθελα όμως πάρα πολύ να γνωρίσω κάποιους από κοντά. Νομίζω ότι θα ταιριάζαμε κι εκτός διαδικτύου! 6. Πώς φαντάζεσαι το blog σου σε δύο χρόνια; Τι θα ήθελες να δεις να μεγαλώνει/αλλάξει και με ποιο τρόπο; Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα. Δεν είμαι και πολύ τακτική στις αναρτήσεις μου και αυτό θα ήθελα να το αλλάξω. Να καταφέρω να αναρτώ έστω μία φορά την εβδομάδα κι όχι στη χάση και στη φέξη (όπως κάνω τώρα). 7. Τι είναι αυτό που κάνεις καλύτερα; Να είμαι μαμά. Όχι μόνο στα παιδιά μου, αλλά και στους φίλους μου και σε όσους αγαπάω. Να φροντίζω τους άλλους. 8. Πόσο χρόνο αφιερώνεις στο blog σου; Ελάχιστο, δυστυχώς. Με τρία παιδιά δυσκολεύομαι να βρω χρόνο να λούσω τα μαλλιά μου, πόσο μάλλον να γράψω δυο λόγια. Θαυμάζω τις γυναίκες-μπλογκερ που τα καταφέρνουν με τρία, τέσσερα ή και παραπάνω παιδιά! 9. Πώς γεννιούνται οι αναρτήσεις σου; Είναι θέμα της στιγμής. Αν υπάρχει κάτι που να με εμπνεύσει κι αν (λέω αν) υπάρξει λίγος χρόνος κενός στο ημερήσιο πρόγραμμα μου, τα καταφέρνω. 10. Ευχές για τον αναγνώστη. Να ευχηθώ τα τετριμμένα υγεία και αγάπη, αλλά και κάτι μη τετριμμένο, να έχουν την ικανότητα να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο στη ζωή τους (να το ευχηθώ και για μένα αυτό το τελευταίο)! Και τώρα σε ποιους το στέλνω: Δέσποινα mamadesekrisi.blogspot.com Αθηνά http://craft-cook-love.blogspot.gr Τριανταφυλλένια koritsimalama.blogspot.com Γιάννα to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr Μαρία mama365days.blogspot.gr Κατερίνα sundaysprojects.blogspot.com Εύη http://mamasnpapasblog.blogspot.gr Μαμά Πετούνια http://mamamiapetounia.blogspot.gr
Κι επειδή είδα ότι το έχουν παραλάβει πολλά blog, θα σταματήσω εδώ τις απονομές.
Πάμε τώρα και στο χρωστούμενο! Αυτό ήταν το πρώτο μου βραβείο και πολύ χαίρομαι που έχει σχέση με τη μουσική!
Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει ακόμη και στο δρόμο (και μη με πείτε τρελή! Το λέω από μόνη μου.... χιχιχιχι).
Λοιπόν η καλή μου η Δέσποινα από το Μαμά σε κρίσημου χάρισε το
Μουσικό Βραβείο
με τους εξής όρους:
1. Επιλέγεις 5 αγαπημένα σου τραγούδια.
2. Δίνεις το βραβείο σε 10 διαφορετικά blogs.
Ξεκινάμε:
1. Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, "Εγώ δεν είμαι ποιητής" του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου:
2. Ένα τραγούδι για την ηλικία μου....:
3. Ένα τραγούδι που με γυρίζει στα φοιτητικά μου χρόνια:
4. Ένα τραγούδι για τα παιδιά μου:
5. Και τέλος ένα τραγούδι για τις ώρες που είμαι λίγο στα κάτω μου....:
Και επειδή έχει περάσει ήδη πολύς καιρός από τότε που κυκλοφόρησε αυτό το βραβείο.... το αφήνω ελεύθερο να το πάρει όποιος το θέλει!
Επιστρέφουμε αργά χθες το βράδυ από το κολυμβητήριο. Πρώτη μας επίσκεψη για τον Παύλο και την Άννα και είναι κατενθουσιασμένα και τα δύο. Στο ραδιόφωνο παίζει ο αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς το τραγούδι ¨Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται!¨
Σιγοτραγουδάω και ξαφνικά ο Παύλος σκάει την ερώτηση:
- Μαμά τι σημαίνει ¨θέλω να σε ξεπεράσω;¨
και πριν προλάβω να απαντήσω, συνεχίζει
- Ποιον θέλει να ξεπεράσει;
Και η μαμά νιώθει έναν κόμπο στο λαιμό, όπως λέει και το τραγούδι και σκέφτομαι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όλες τις πιθανές απαντήσεις που μπορώ να δώσω σε ένα εξάχρονο αγόρι, χωρίς να θίξω θέματα έρωτος και λοιπών καταστάσεων που σε λίγα (λίγα;!) χρόνια θα βρει μπροστά του......
και ξαφνικά ακούγεται σαν από μηχανής θεός η φωνούλα της Άννας (ετών 3 και μισό):
- Ρε Παύλο, τρέχουν με μία κοπέλα και προσπαθεί να την πιάσει και να την ξεπεράσει και δεν μπορεί! Τι δεν καταλαβαίνεις;
Όταν ακούς τη λέξη Καβάλα σου έρχεται στο νου σου η θάλασσα, το καλοκαίρι, οι υπέροχες παραλίες στους Αμμολόφους, γενικά ότι σου θυμίζει το θαλασσινό στοιχείο, το οποίο είναι και το δυνατό σημείο αυτής της πόλης. Μπορεί να φτάσει το μυαλό σου ως το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, αλλά ως εκεί.
Ομολογώ ότι τόσα χρόνια που ζω εδώ δεν είχε τύχει να επισκεφθώ την άλλη πλευρά αυτού του νομού. Την ορεινή πλευρά. Η οποία παρεμπιπτόντως είναι μαγευτική.
Την Πρωτομαγιά, λοιπόν, μιας και ο καιρός δεν βοηθούσε ιδιαίτερα για εξορμήσεις κοντά στη θάλασσα, είπαμε να πάρουμε την αντίθετη κατεύθυνση και να πάμε να πιάσουμε το Μάη στο βουνό. Ανεβήκαμε και οι πέντε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για την Παλιά Καβάλα και τις Κορυφές (όπου ξέραμε από φίλους ότι υπάρχει μια εκπληκτική ταβέρνα).
Το τοπίο γύρω μας εκπλητικό, καταπράσινο. Τι κι αν είχε λίγες παραπάνω στροφές ο δρόμος, σε αποζημίωνε με τα υπέροχα πλατάνια που φύτρωναν δεξιά και αριστερά και σε ορισμένα σημεία έκαναν θόλο πάνω από το κεφάλι σου.
Σε ένα πλάτωμα σταματήσαμε στην άκρη να μαζέψουμε αγριολούλουδα και να φτιάξουμε το στεφάνι μας. Και η θέα μας πήρε την ανάσα. Ένα δέντρο μόνο του και γύρω πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι.
Αγριολούλουδα μωβ και κίτρινα και άσπρα να συνθέτουν ένα πανέμορφο χαλί.
Μαζέψαμε μερικά λουλούδια και φτιάξαμε το στεφάνι μας.
Και πἀνω στην ώρα ξύπνησε και η μικρή για να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας για το χωριό Κορυφές.
Ένα εκπληκτικό χωριό με πετρόκτιστα σπίτια, πολλά από τα οποία έχουν αναπαλαιωθεί, αν και όχι όλα. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να βλέπεις τα σπίτια να μην εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους, αλλά να συντηρούνται και να ομορφαίνουν το τοπίο. Να γίνονται ένα με την ομορφιά της φύσης και να μην αποτελούν παραφωνία από μπετό.
Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό με τα υπέροχα έλατα και βρήκαμε και λίγο χρόνο να επισκεφθούμε και την παιδική χαρά, πριν καταλήξουμε στην υπέροχη ταβέρνα που μας είχαν προτείνει.
Η είσοδος της ταβέρνας και η υπέροχη αυλή.
Το εσωτερικό, στο οποίο έκαιγε ήδη το τζάκι ζεσταίνοντας μας από τον δροσερό μας περίπατο. Όλα τόσο προσεγμένα και ταιριαστά. Πολύ σύντομα γέμισε με παρέες, που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς για την πρωτομαγιά, με γέλια και φυσικά νόστιμα φαγητά.
Περάσαμε τόσο όμορφα. Μια σχεδόν "χειμωνιάτικη" εκδρομή την μέρα που γιορτάζουμε τον ερχομό της Άνοιξης. Τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ και περιττό να πω ότι πολύ σύντομα θα ξανά επιχειρήσουμε μια εκδρομή στην Παλιά Καβάλα.
Και του χρόνου με υγεία να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά!
Λένε πως τα αγαπημένα ζευγάρια μοιάζουν μεταξύ τους. Το άκουγα συχνά να το λένε για τους γονείς μου -κι είναι πράγματι ένα αγαπημένο ζευγάρι- το ακούω να το λένε για μένα και τον άντρα μου. Ποιος ξέρει μπορεί να είναι και αλήθεια.
Στις αρχές της σχέσης μας, βέβαια, η ερώτηση "αδέλφια είστε;" δεν ήταν και η πιο ευχάριστη στα αυτιά μας, αλλά με τον καιρό το συνηθίσαμε.
Χθες, λοιπόν κλείσαμε 12 χρόνια μαζί. 12 χρόνια σχέσης, 12 χρόνια περιπετειών, 12 χρόνια αγάπης. Ταυτόχρονα, το έτερον ήμισυ είχε και τα γενέθλιά του. Σημαδιακή ημερομηνία για εμάς η 27η Απριλίου 2002, όταν αποφασίσαμε να γίνουμε ένα!
Κάθε χρόνος, που περνάει και μας βρίσκει μαζί, είναι ευλογία και χαρά. Είναι όμως και αφορμή να συλλογιστούμε όσα έχουν προηγηθεί, να χαρούμε με τις ευτυχισμένες στιγμές και φυσικά να διορθώσουμε τα λάθη μας.
Μπήκαμε, λοιπόν, κι οι δύο στο τριπάκι να αναλογιστούμε τι σημαίνουν αυτά τα 12 χρόνια (τώρα που το λέω σαν πολλά δεν είναι;) και κατέληξα στην παρακάτω λίστα:
12 πράγματα που άλλαξε ο Δημήτρης στη ζωή μου
Έγινα από κοκκινομάλλα ξανθιά. Ξέρω μηδαμινής ίσως σημασίας, αλλά γεγονός.
Άλλαξα την αρνητική μου γνώμη για τον προσκοπισμό.Έχοντας αφιερώσει 26 χρόνια της ζωής του στον προσκοπισμό, δεν μπορούσε παρά να προσπαθήσει να με μυήσει κι εμένα στις χαρές της προσκοπικής ζωής (βλέπε κατασκήνωση κλπ.). Δεν τα κατάφερε. Παρ᾽ όλα αυτά, γνωρίζοντας από κοντά τον προσκοπισμό, κατάλαβα πόσο προκατειλημμένη ήμουν και αναγνώρισα ότι είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας να έρθουν σε επαφή με τη φύση και να γίνουν από νωρίς ανεξάρτητα και αυτάρκη μέσα από τα μονοπάτια του προσκοπισμού
Έκοψα το κάπνισμα.Μετά από άπειρους τσακωμούς με τον καλό μου (ο οποίος το είχε κόψει πριν από εμένα) και μετά από την κατάρριψη όλων των δικαιολογιών μου, π.χ. δεν καπνίζω πολύ, ένα πακέτο την εβδομάδα, καπνίζω μόνο με παρέα κλπ., κατάφερα να κόψω αυτήν την επαχθέστατη συνήθεια και τώρα απορώ γιατί το άρχισα καν.
Έμαθα να χορεύω ποντιακούς χορούς.Καθότι ο καλός μου έλκει την καταγωγή του από Τραπεζούντα και Σαμψούντα και ήταν αναπόφευκτο να μην έρθω σε επαφή με τους ποντιακούς χορούς και την ποντιακή κουλτούρα (άσε που μου αρέσουν τρελά)!
Έμαθα να μαγειρεύω ποντιακά φαγητά. Βλέπε παραπάνω.
Πήρα δίπλωμα οδήγησης. Επέμενε τόσο πολύ να πάρω το δίπλωμα και τον ευχαριστώ γιατί ξύπνησε τον Φέτελ μέσα μου!
Παραιτήθηκα από τη δουλειά γραφείου και έδωσα εξετάσεις στον ΑΣΕΠ για να διοριστώ ως καθηγήτρια.Πίστεψε σε μένα και τις δυνατότητές μου, όταν εγώ δεν τολμούσα ούτε να το σκεφτώ. Μάλιστα τις ημέρες που έγραφα εξετάσεις, με πήγαινε ο ίδιος στα εξεταστικά κέντρα και καθόταν απ᾽ έξω 4-5 ώρες υπομονετικά.
Μετακόμισα από Αθήνα στην Καβάλα. Την περιπέτεια αυτή μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
Έμαθα να μην πετάω λόγια του αέρα, αλλά να σκέφτομαι πραγματικά πριν μιλήσω. Την πρώτη φορά που μετά από ένα καυγαδάκι ερωτευμένων πέταξα τη φράση "θα χωρίσουμε", με κοίταξε πολύ σοβάρα και μου ζήτησε να μην την ξαναπώ, εκτός εάν την εννοούσα πραγματικά. Εννοείται ότι δεν την ξαναείπα.
Έγινα μαμά του Παύλου.
Έγινα μαμά της Άννας.
Έγινα μαμά της Δανάης.
Για όλα τα παραπάνω και κυρίως τα τρία τελευταία, θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον άνθρωπό μου!
Πολλές φορές τα παιδιά στο σχολείο με ρωτάνε για τα δικά μου μαθητικά χρόνια. Θέλουν να μάθουν πώς ήταν το σχολείο όταν ήμουν εγώ μικρή, ποια ήταν τα αγαπημένα μου μαθήματα, πώς ήταν οι καθηγητές, αν πηγαίναμε εκδρομές και πού, πόσες ώρες διάβαζα την ημέρα ...... κι ένα σωρό άλλες ερωτήσεις που μόνο το μυαλό ενός 12χρονου - 15χρονου θα μπορούσε να σκεφτεί!
Απαντάω με χαρά και υπομονή σε όλες τις ερωτήσεις τους, όχι μόνο γιατί θέλω να ικανοποιήσω την έμφυτη περιέργειά τους, αλλά και για να τους κάνω να νιώσουν πιο κοντά μου, να δεθούμε περισσότερο σαν τάξη, να με θεωρήσουν δικό τους άνθρωπο, χτίζοντας έτσι ένα κλίμα αλληλεγγύης (του στυλ: έχω περάσει κι εγώ από εκεί).
Ξεκινάω, λοιπόν, συνήθως κάπως έτσι: "Στον καιρό των παγετώνων.... δηλαδή στο δικό μου καιρό....." ή σε παραλλαγή: "Όταν χτιζόταν η Ακρόπολη κι εγώ πήγαινα σχολείο......." Εξασφαλίζοντας αρχικά τη θετική τους ανταπόκριση και το γέλιο τους που τρελαίνομαι να το ακούω.
Η καίρια ερώτηση, λοιπόν, η οποία ξεφυτρώνει πάντα, είναι αν μου άρεσε το σχολείο.
Η απάντησή μου είναι "Φυσικά! Μου άρεσε τόσο, που συνεχίζω ακόμα να πηγαίνω σχολείό!" Κατορθώνω να εισπράξω άλλο ένα κελαριστό γέλιο και πάμε στην επόμενη ερώτηση.
Όμως, λέω ψέματα.
Το σχολείο δεν μου άρεσε. Τουλάχιστον όχι όλα όσα συνεπαγόταν το σχολείο. Μου άρεσαν τα μαθήματα, μου άρεσε η γνώση, μου άρεσε η μυρωδιά των καινούριων βιβλίων, η ποίηση, η πεζογραφία, τα αρχαία ακόμα και τα μαθηματικά - τα λάτρευα!
Αλλά, δε μου άρεσε η σκληρότητα των συμμαθητών μου απέναντι στα πιο αδύναμα παιδιά. Κι όταν λέω πιο αδύναμα, εννοώ τα παχύσαρκα παιδιά, τα παιδιά με γυαλιά, τα παιδιά που δεν τα πήγαιναν καλά στα αθλήματα, τα παιδιά με κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό (π.χ. μεγάλη μύτη, σμιχτά φρύδια, πεταχτά αυτιά, σημάδια εκ γεννετής στο πρόσωπο ή στο σώμα σε εμφανές σημείο), τα παιδιά που δεν φορούσαν μάρκες, τα παιδιά - φυτά (δεν είμαι σίγουρη αν χρησιμοποιείται ακόμα ο όρος, αλλά έτσι έλεγαν στην εποχή μου τους καλούς μαθητές). Στην τελευταία κατηγορία ανήκα κι εγώ, ήμουν ένα φυτό και μισό, ή αλλιώς καλλιεργούσα και περικοκλάδες.
Δεν έφταιγα εγώ. Ως κόρη δασκάλου ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να μου αρέσει το σχολείο. Και να θέλω να είμαι καλή σε αυτό. Κι επειδή είχα μια οικογένεια που μου πρόσφερε άφθονη αγάπη και υποστήριξη, αντί να το βάλω κάτω έθεσα εαυτόν υπερασπιστή των αδύναμων και όσων κυρίως ήταν πιο ντροπαλοί, πιο συνεσταλμένοι, πιο φοβισμένοι από εμένα.....
Όχι ότι εμένα δεν με πλήγωναν τα λόγια τους, όχι ότι δεν άφηναν σημάδια στην παιδική μου ψυχούλα, όχι ότι δεν αναρωτιόμουν κάθε βράδυ σε τι τους είχα φταίξει και μου φέρονταν με αυτόν τον τρόπο. Απλά, είχα πάντα μια αγκαλιά που με περίμενε κάθε μέρα και με έκανε πιο δυνατή, την αγκαλιά της οικογένειάς μου.
Τα σχόλια όσο περνούσαν τα χρόνια στο Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν ελλαττώθηκαν. Το ενάντιο μάλιστα. Όσο έβλεπαν ότι δεν με πτοούσαν, τόσο περισσότερο αύξαναν την ένταση και την κακία και τις προσβολές.
Στην τρυφερή ηλικία των 17 χρόνων, που τελείωσα το Λύκειο, σχεδόν είχα πιστέψει όλες τις κακίες τους, γιατί τόση ένταση και τόση εμμονή είχαν αρχίσει να λυγίζουν τις αντιστάσεις μου. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να μπορέσω να ξεπεράσω αυτές τις κακίες και να βγάλω το αγκάθι τους από μέσα μου. Δεν μίλησα ποτέ για όλα αυτά σε κανέναν, παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα, γιατί τα παιδιά ... απλά δεν μιλάνε.
Όσο και να προσπαθώ να δικαιολογήσω αυτές τις συμπεριφορές, όσο και να βρίσκω ελαφρυντικά σε αυτούς τους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου (γιατί το bulling δεν έχει φύλο), όσο και να λέω ότι τα παιδιά είναι σκληρά, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό, καμιά δικαιολογία και δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμία απολύτως ανεκτικότητα στο ρατσισμό, στον εκφοβισμό, στην θυματοποίηση.
Η προσωπική μου εμπειρία με κάνει πιο ευαίσθητη στο όλο θέμα και σήμερα από τη θέση της παιδαγωγού πλέον, προσπαθώ όσο μπορώ να προλάβω και να διορθώσω με όποιο τρόπο μπορώ όσα τέτοια περιστατικά bulling συναντώ στις τάξεις που διδάσκω.
Γιατί τα παιδιά σήμερα είναι ακόμη πιο σκληρά. Γιατί τα παιδιά σήμερα έχουν συνεχώς τέτοιες εικόνες μπροστά τους, ρατσισμού, εξευτελισμού από άνθρωπο σε άνθρωπο, κακοποίησης. Και τα παιδιά αντιγράφουν τους μεγάλους και επειδή είναι ακόμη σε ηλικία που δεν έχουν ακόμη διαμορφωμένο πλήρως το αξιακό τους σύστημα, είναι στο χέρι ημών των ενηλίκων να τους δείξουμε το σωστό με τη δική μας συμπεριφορά και όχι μόνο με τα λόγια. Είτε είμαστε γονείς είτε εκπαιδευτικοί έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά. Όχι μόνο τα θύματα, αλλά και τους θύτες. Γιατί κι αυτοί είναι παιδιά και αποζητούν συνήθως την προσοχή και την αποδοχή των ενηλίκων. Όταν δεν την παίρνουν, τότε την απαιτούν με αρνητικό τρόπο.
Το παρακάτω βίντεο αξίζει να προβληθεί σε όλα τα σχολεία μέσα στα πλαίσια της ενημέρωσης και της πρόληψης του φαινομένου του bulling. Ας είναι μια αφορμή για να μιλήσουμε ανοιχτά με τα παιδιά και να τα ακούσουμε πραγματικά!
