Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα έπρεπε να ντρέπεσαι!

- Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα έπρεπε να ντρέπεσαι!

- Ναι, αλλά.....


- Πληρώνεσαι 800 - 900 €, όταν στον ιδιωτικό τομέα με το ζόρι παίρνουν 700 - 800 €!

- Ναι, αλλά.....


- Κάνεις απεργίες και διαδηλώσεις προκαλώντας πλήθος προβλημάτων και εμποδίζοντας τους πολίτες να ολοκληρώσουν τις υποθέσεις τους προς το δημόσιο!

- Ναι, αλλά.....


- Αφήνεις τα παιδιά εκτός τάξης και με ελλιπή μόρφωση! Στρέφεις τα παιδιά στα φροντιστήρια!

- Ναι, αλλά.....


- ´Εχεις 9 μήνες άδεια ανατροφής για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, ενώ στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν μόνο 6 μήνες (αν τους πάρουν) και στη συνέχεια δεν ξέρουν αν θα βρουν τη θέση τους ή αν θα τους απολύσουν με εύσχημη δικαιολογία το συντομότερο δυνατό!

- Ναι, αλλά.....



Ναι, ΑΛΛΑ:

- Μπήκα στο δημόσιο με γραπτό διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ με την αξία μου και χωρίς να χαρίσω κανέναν ¨τενεκέ λάδι¨ ή να φιλήσω κατουρημένες ποδιές.

- Εγώ δεν παίρνω επίδομα αδείας, δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα.

- Κάνω απεργία για όσα μας πνίγουν, για όσα μας επιβάλουν, για όσα μας στερούν εν ονόματι όλων εκείνων που δεν μπορούν να απεργήσουν.

- Παλεύω για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά όλου του κόσμου, τα δικά μου και τα δικά σου. Προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα - αίτημα για ένα καλύτερο σχολείο, για ένα καλύτερο πρόγραμμα σπουδών, για να μην υποχρεώνονται οι γονείς να πληρώνουν δύο φορές την ¨δωρεάν¨ παιδεία.

- Αυτό είναι το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε μάνας, να είναι κοντά στα παιδιά της όταν τη χρειάζονται περισσότερο, τους πρώτους μήνες της ζωής τους και θα έπρεπε να δίνεται σε όλες τις γυναίκες αυτή η δυνατότητα. Ακόμα και στις ελεύθερες επαγγελματίες θα έπρεπε το κράτος να προβλέπει ένα επίδομα. Και επιτέλους ό,τι καλό υπάρχει στο δημόσιο τομέα θα έπρεπε να απαιτούμε να εφαρμοστεί και στον ιδιωτικό και όχι να κατηγορούμε με εμπάθεια τις μωρομάνες που έχουν το δικαίωμα να προσφέρουν στα παιδιά τους κάτι καλύτερο.

Και πόσα ακόμα ¨αλλά¨ τα οποία όμως δεν εισακούγονται μέσα στο κλίμα εμπάθειας και αγανάκτησης που μας πνίγει όλους. 
Δεν λέω ότι όλα είναι ρόδινα στο δημόσιο σήμερα και ότι δεν χρειάζονται αλλαγές!

Απλά λέω πως ό,τι γίνεται σήμερα στους δημοσίους υπαλλήλους σε λίγο καιρό θα εφαρμοστεί σε χειρότερο βαθμό και στους ιδιωτικούς.....

Και αντί να βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, θα έπρεπε ενωμένοι να παλέψουμε για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας. 


Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Ζήτω οι αντιξοότητες!

Στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η γνώση ότι οι κάτοικοι της ελληνικής ενδοχώρας ¨αναγκάστηκαν¨ να στραφούν στα νησιά του Αιγαίου πελάγους (και των υπολοίπων πελάγων εν προκειμένω) καθώς και στις ακτές της Μ. Ασίας και του Εύξεινου Πόντου, λόγω των δυσκολιών και των αντιξοοτήτων που συναντούσαν στην καθημερινή μάχη για την επιβίωση και την εξασφάλιση της τροφής. Ἐτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτες αποικίες. Οι Έλληνες έγιναν εν συνεχεία δεινοί θαλασσοπόροι και κυριάρχησαν στη Μεσόγειο. 
Το ανήσυχο, λοιπόν, πνεύμα των Ελλήνων, το περιπετειώδες, το ανοιχτό και περίεργο (με την καλή έννοια) για καθετί καινούριο καθορίστηκε κατά μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον στο οποίο βρέθηκαν να κατοικούν. 
Για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι είχαν το δώρο του Νείλου και τις πλούσιες σοδειές, δεν αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα με τους Έλληνες και κατά συνέπεια εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά, αναπτύσσοντας έναν εκ διαμέτρου αντίθετο πολιτισμό. 

Αυτή η συνειδητοποίηση με σημάδεψε κατά κάποιον τρόπο και έμεινε για πάντα χαραγμένη σε κάποια γωνία του μυαλού μου. Ο θυμόσοφος ελληνικός λαός έχει μια παροιμία που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την ¨αποκάλυψη¨ που είχα στα 18 μου χρόνια: ¨κάθε εμπόδιο για καλό¨ λένε οι παλιοί και το επαναλάμβανα κι εγώ στις δυσκολίες που συναντούσα μπροστά μου, χωρίς όμως να αντιλαμβἀνομαι πλήρως το μέγεθος της σοφίας που κρύβουν αυτές οι τέσσερις λέξεις!

Σε μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με μια ως τότε άγνωστη γυναίκα, με την οποία βρεθήκαμε να περνάμε μαζί το βράδυ μας στο νοσοκομείο, και κάπως έπρεπε να καλύψουμε την αμήχανη σιωπή και να περάσει η βραδιά και το επόμενο πρωί, βρέθηκα να της διηγούμαι κάποια περιστατικά από τη ζωή μου και τις δυσκολίες που έχουν βρεθεί στο δρόμο μας ως οικογένεια (εντάξει, δεν μονοπώλησα τη συζήτητηση, την άφηνα κι αυτήν να μιλάει ανά δεκαπεντάλεπτο...). Μου έκανε εντύπωση, όταν με κοίταξε με απορημένο ύφος και μου είπε ¨Πω πω, πόσα έχεις περάσει! Και πάλι καλά που είσαι ήρεμη, δεν είσαι καμία νευρική!¨ Ποιος εγώ; Που παλεύω τόσα χρόνια με τον οξύθυμο και νευρικό μου χαρακτήρα και χάνω κάθε φορά!

Πολλές φορές χρειάζεται μια τρίτη αντικειμενική ματιά, μια ματιά κάποιου έξω από εσένα και την οικογένειά σου, για να σε κάνει να δεις τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Όλες οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες που συνάντησα με έκαναν πιο δυνατή, με έμαθαν να μην το βάζω κάτω, να λυγίζω, αλλά να μη σπάω και να προσπαθώ να βλέπω τη ζωή πάντα με αισιοδοξία. Ακόμα κι αν καμιά φορά με παίρνει για λίγο η κατηφόρα.... δεν αργώ να σφίξω τα δόντια και να στηλώσω τα πόδια γερά στη γη και να ξεκινήσω να ψάχνω τρόπους να βγω από το πρόβλημα. Κι όταν το καταφέρω, δεν μένω να μεμψιμοιρώ, να καταριέμαι τη ζωή για ό,τι μου έστειλε. Το ξεχνάω και προχωράω παρακάτω. 

Τον τελευταίο καιρό ένιωθα να πνίγομαι, να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Όλοι περνάμε δυσκολίες στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με τα οικογενειακά και προσωπικά μας προβλήματα. Όλοι έχουμε κρίσεις ανασφάλειας και ίσως και πανικού μπροστά στα νέα μέτρα και ό,τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Όμως, κι αυτή τη φορά δεν θα το βάλω κάτω.
Τι κι αν ο άντρας μου σε λίγες μέρες βγαίνει σε διαθεσιμότητα; Τι κι αν όλα αλλάζουν και δυσκολεύουν στον επαγγελματικό μου χώρο (δημόσιο σχολείο); Τι κι αν δεν μπορέσω να στείλω τα παιδιά μου σε δύο ξένες γλώσσες, ωδείο, μπαλέτο και ταε κβο ντο (το καράτε θεωρείται ξεπερασμένο); Τι κι αν έρχεται το τρίτο παιδάκι μου γύρω στα τέλη Νοέμβρη και δεν ξέρω αν αυτό λέγεται θάρρος ή τρέλα, αλλά είναι μια απόφαση που δεν πάρθηκε ελαφρά τη καρδία, ούτε μας έτυχε, αλλά συνειδητοποιημένα θελήσαμε να αυξήσουμε την οικογένειά μας πολλαπλασιάζοντας κι άλλο την αγάπη που νιώθουμε;

Κάθε εμπόδιο που έρχεται στο δρόμο μας είναι για καλό. Κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του. Κάθε αντιξοότητα μας κάνει πιο δυνατούς, πιο σοφούς, πιο ευρηματικούς. Σαν τους αρχαίους Έλληνες που έπλευσαν πρώτοι στις απέναντι στεριές, για να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. ᾽Ετσι κι εμείς θα καλωσορίσουμε τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που συναντάμε στο δρόμο μας και ενωμένοι θα παλέψουμε να βγούμε πιο δυνατοί και πιο σοφοί από αυτές τις εμπειρίες!

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Πού να πάει και φαντάρος!!!

Την Τετάρτη 11/9/2013 και ώρα 08:30 π.μ. θα τελεστεί ο αγιασμός στο νηπιαγωγείο του γιου μου. Ο πρώτος του αγιασμός! 

Έφτασε η ώρα που ο μικρούλης μου θα πάψει να είναι μικρούλης και θα πάει στο μεγάλο σχολείο. 
Έχω ζήσει πολλούς αγιασμούς στη ζωή μου, πολλά ξεκινήματα και ως μαθήτρια και ως καθηγήτρια....
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα παραγράφονταν η σπουδαιότητα αυτών των πρώτων ημερών από την πρώτη ημέρα ενός άλλου ανθρώπου. Είναι απίστευτη η αγωνία και η ανυπομονησία μου για το νέο ξεκίνημα του μικρού μου. 

Εκείνος είναι χαλαρός, περιμένει με χαρά την πρώτη μέρα στο καινούριο του σχολείο, το λέει σε όλους τους γνωστούς και φίλους, αλλά χωρίς τη δική μου αγωνία. 
Μόνο χαρά νιώθει και η ανυπομονησία του έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι η αδελφή του ξεκίνησε ήδη εδώ και μια βδομάδα στον παιδικό σταθμό. Κάθε πρωί σηκωνόμαστε όλοι μαζί, ετοιμαζόμαστε και πάμε να αφήσουμε τη μικρή στο σχολείο της. Το σχολείο που μέχρι πέρυσι ήταν και δικό του σχολείο. Μπαίνει πρώτος μέσα στην τάξη της και δεν ξεκολλάει, μέχρι να τον πάρω με το ζόρι από εκεί. 

Του λείπει το σχολείο. Ήδη από τα μέσα Αυγούστου με ρωτούσε πότε θα ξεκινήσουν τα σχολεία και ότι του έλειψε. Είναι απίστευτος!

Και όσο κι αν ξέρω ότι είναι ένα παιδί καλόβολο, προσαρμοστικό, ευγενικό και ενθουσιώδες με καθετί νέο, δεν παύω να ανησυχώ και να περιμένω εγώ με περισσότερο άγχος την Τετάρτη.


Καλή αρχή λοιπόν μικρό μου και καλή συνέχεια στο νηπιαγωγείο!
Ξέρω ότι θα ακολουθήσουν ακόμα πολλές πρωτιές, αλλά μια μάνα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς...... Πάντα θα ανησυχεί (έστω κι αν δεν το δείχνει)!