Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Βόλτα στην παραλία

Και ξαφνικά χθες το μεσημέρι μετά από τρεις μέρες συνεχούς νεροποντής βγήκε ήλιος. Βγήκε δειλά δειλά μέσα από τα σύνεφα σαν να μην είχε αποφασίσει αν θα μας κάνει τη χάρη να μέινει και να στεγνώσει όσα η βροχή είχε νερουλιάσει.
Κι όμως, αποφάσισε πως ήρθε για να μείνει και μας έκανε τη χάρη να κρατήσει ως το απόγευμα. Τα παιδιά δεν κρατιόντουσαν. Πόσο άλλωστε να κρατηθείς όταν είσαι 3 1/2 και 1 και είσαι κλεισμένος μέσα όλο το σαββατοκύριακο;
Πήραμε λοιπόν το καρότσι και κατηφορίσαμε προς την παραλία. Η χαρά τους δεν περιγράφεται. Η Άννα μόλις φτάσαμε στην άμμο δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά, μας άφησε και προχώρησε θαρρετά στην άμμο και άρχισε να παίζει με τις πετρούλες και την άμμο - έναν συναρπαστικό κόσμο που γλιστρούσε ανάμεσα στα δαχτυλάκια της και συνάμα κολλούσε και πάνω της, κάνοντας την να αναρωτιέται τι συμβαίνει.

Ο Παύλος αν και στην αρχή ακολούθησε την αδελφή του, στη συνέχεια ήρθε κοντά μας και έπαιζε με την άμμο γύρω μας.




 Βρήκε μάλιστα και ένα κοχύλι που το χάρισε στη μαμά του με πολλή υπερηφάνια.






Ύστερα από λίγο ήρθε στην παρέα μας και η Άννα και μείναμε εκεί και οι τέσσερεις, οι δύο μικροί να παίζουν και οι άλλοι δύο μεγάλοι να καμαρώνουν τα αγγελούδια τους.


Πόσο απλό είναι τελικά να είσαι ευτυχισμένος! Δεν χρειάζεται παρά λίγος ήλιος, άμμος και ένα κοχύλι!

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Αθήνα - Καβάλα - Αθήνα - Καβάλα

Μετακόμιση στην Καβάλα για δεύτερη φορά.
Την πρώτη φορά όμως ήταν όλα πιο εύκολα, νιόπαντρη, γεμάτη ελπίδες και όνειρα για το μέλλον με τον άντρα μου σε αυτήν την όμορφη πόλη... γεμάτη αισιοδοξία!
Όλα ήταν πιο εύκολα. Είχα να κουβαλήσω μόνο τον εαυτό μου και τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε ένα σπίτι άδειο. Τα πράγματα μου όλα χωρούσαν στο μικρό μου αυτοκινητάκι: ρούχα, βιβλία, το πρώτο μου στερεοφωνικό (μικρό και χαριτωμένο, η πρώτη μου αγορά), το laptop μου και τα φωτογραφικά μου άλμπουμ.
 Όλη μου η ζωή σε ένα opel corsa.
Φτιάξαμε το σπίτι μας, αγοράσαμε τα έπιπλα που μας αρέσανε, το διακοσμήσαμε σύμφωνα με το δικό μας γούστο και πιστέψαμε πως ξεκινούσε η δική μας ονειρεμένη διαδρομή.
Όμως, αλλιώς τα λογαριάζαμε εμείς και αλλιώς τα έφερε η ζωή. Ο Δημήτρης μου δεν πήρε την πολυπόθητη απόσπαση κι εγώ έμεινα μόνη μου σε μια πόλη που δεν ήξερα κανέναν σχεδόν, με κομμένες φτερούγες. Κλάματα, ατελείωτα τηλέφωνα, ταξίδια του άντρα μου με το κτελ κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο Αθήνα-Καβάλα-Αθήνα (και καμιά φορά και κάθε σαββατοκύριακο αν με άκουγε να κλαίω στο τηλέφωνο)..... Ευτυχώς γρήγορα γνώρισα από το σχολείο συναδέλφους στην ηλικία μου, άτομα που ταιριάξαμε και ελαφρώσαν την μοναξιά μου!
Ένας χρόνος μακρυά και τελικά η απόφαση να γυρίσω πίσω στην Αθήνα.
Ξανά το corsa έκανε χρέη μεταφορέα και επέστρεψα στα γνώριμα εδάφη με λύπη, γιατί πια αυτή την πόλη την είχα αγαπήσει.
Και ένα χρόνο μετά έρχεται η πολυπόθητη απόσπαση και ξαναγυρίζουμε στην Καβάλα, όχι πια δύο, αλλά τρεις, καθώς στα σπλάχνα μου είχε ήδη φυτευθεί ο Παύλος μου, το λουλουδάκι μου. Έφυγα από την Αθήνα έγκυος τριών μηνών με το αεροπλάνο (το κορσάκι το είχε ήδη πάρει ο Δημήτρης μου ένα μήνα πριν στην Καβάλα).
Όμως, είπαμε τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Στο χρόνο πάνω επιστρέφουμε στην Αθήνα, με δύο αυτοκίνητα, μιας και το corsa δε μας χωρούσε πια και μένουμε για δυόμιση χρόνια. Στην οικογένειά μας προστέθηκε εν τω μεταξὐ και η Άννα, το αστεράκι μου.
Και τώρα εν μέσω κρίσης και δύσκολων καιρών πάρθηκε η απόφαση για μια νέα μετακόμιση...
 Ξέρω, αν μέχρι τώρα δε βαρεθήκατε να διαβάζετε την ιστορία μας, θα έχετε ήδη μαντέψει για πού!!! Μα φυσικά στην Καβάλα. Μόνο που αυτή την φορά δεν μας έφτασαν τα δύο αυτοκίνητα, αλλά νοικιάσαμε και ένα φορτηγάκι για την μεταφορά της τετραμελούς μας οικογένειας και πάλι έμειναν ένα σωρό πράγματα πίσω, που θα έρχονται λίγα λίγα με το κτελ ή με όποιον συγγενή έρχεται να μας επισκεφθεί. Τα υπάρχοντά μας (όσα είχαμε αγοράσει στην Αθήνα, για να στήσουμε ένα δεύτερο σπίτι αυτά τα 2 1/2 χρόνια) τα μοιράσαμε σε συγγενείς και φίλους. Τι να τα κάναμε; το σπίτι μας ήταν έτοιμο και μας περίμενε έξι ολόκληρα χρόνια (χωρίς να μετράμε τον ένα χρόνο που καταφέραμε να μείνουμε) να έρθουμε και να το γεμίσουμε με την καθημερινή μας παρουσία, με τα γέλια μας και τις φωνές μας, με τα κλάματα και τα ξενύχτια μας, με τη ρουτίνα αλλά και τις μικροεκπλήξεις μας!
Και βρέθηκα εδώ με ένα νήπιο τρεισήμιση χρονών κι ένα μωρό δεκατεσσάρων μηνών, πελαγωμένη, περικυκλωμένη από κούτες και βαλίτσες όλων των μεγεθών χωρίς να ξέρω από πού να ξεκινήσω.... Αυτή τη φορά ταξίδεψαν μαζί μας μέχρι και οι αγαπημένες μας γλάστρες, ο ιβίσκος μας, το χρυσάνθεμο του Παύλου, η αζαλέα της Άννας... Τις υπόλοιπες τις αφήσαμε στην αδερφή μου μαζί με τους καναπέδες μας και μερικά ακόμα μικροέπιπλα.
Τα υλικά αγαθά τα έβαλα σχετικά γρήγορα σε τάξη. Ξεκαθάρισα ποια πράγματα θα κρατήσουμε, ποια θα δώσουμε, ποια δεν αξίζει να κρατηθούν. Αυτό που πρέπει τώρα να φροντίσω είναι να αλλάξω τη σκέψη μου. Να αρχίσω να σκέφτομαι θετικά. Να πάψω πια να μιζεριάζω με τα δελτία ειδήσεων, να δώσω ένα καινούριο εύθυμο τόνο στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να το κάνω. Όχι τόσο για μένα, αλλά για την οικογένειά μου, για τον άντρα μου και για τα παιδιά μου. Να ξεκαθαρίσω ό,τι δεν μου πάει, ό,τι δεν μου ταιριάζει, ό,τι δεν χωράει στη ζωή μας και να το πετάξω. Να διώξω αυτά που μας στεναχωρούν και να ατενίσω τη ζωή με ανανεωμένη διάθεση και ελπίδα!!! Και θα το κάνω. Είναι ώρα για δραστικές αλλαγές και αποφάσεις!
Ευχηθείτε μας καλή δύναμη και καλή νέα αρχή στην πανέμορφη πόλη μας - κάθε θετική σκέψη μετράει!

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Γιατί δε με ακούνε οι πολιτικοί;

Και ήρθε η ώρα να ρωτήσω το μεγάλο ερώτημα!
Αυτό που βρίσκεται συνέχεια στην άκρη της γλώσσας μου και δεν τολμά τόσον καιρό να ξεμυτίσει.
Αυτό που ήταν η πρώτη ίσως ερώτηση που ήθελα να κάνω απευθυνόμενη σε ένα άγνωστο κόσμο (που ίσως ποτέ δε θα διαβάσει το φτωχό μου blog).
Και θα το κάνω! Here goes...(που λέμε και στα ελληνικά) : ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΕ/ΜΑΣ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ;;;;
Πείτε μου γιατί;
Είναι μήπως δικό μου το πρόβλημα;
Μη και δεν τα λέω αρκετά δυνατά και δε με ακούνε; Δεν μπορεί τόσες ασκήσεις θάρρους έκανα με το Λαζόπουλο-Μήτσο (Αει χάσου μυρμηγκάκι!)
Μήπως τα λέω μπερδεμένα και ακαταλαβίστικα;  Δεν μπορεί το μήνυμα της 6ης Μαϊου ήταν αρκετά ξεκάθαρο (λέω εγώ τώρα!)

Είναι μήπως δικό τους πρόβλημα;
Μήπως βρίσκονται πολύ ψηλά, πολύ μακρυά από το λαό και δεν μπορούν να τον ακούσουν;
Μήπως κωφεύουν τεχνηέντως;
Μήπως με πάσα ειλικρίνεια προσπαθούν, αλλά δεν μπορούν να ακούσουν τι τους λέω/λέμε;
Μα τότε είναι πάλι δικό μου/μας το πρόβλημα και δική μας και η λύση: εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το καρπούζι....
Ήρθε η ώρα να πάρουν δρόμο όλοι όσοι έφεραν τη χώρα μου/μας σε αυτή την κατάσταση! ´Ηρθε η ώρα να αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό! Ήρθε η ώρα να μπουν νέα πρόσωπα στη Βουλή!
Και λέγοντας ¨νέα πρόσωπα¨ σε καμία περίπτωση δεν εννοώ τους νεο-εκλεγέντες χρυσαυγίτες.
Ξέρω ότι σε μία Δημοκρατία έχουν θέση όλοι. Σε μία Δημοκρατία έχουν δικαίωμα λόγου και οι πιο μεγάλοι εχθροί της (αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αλλά και μειονέκτημά της - όπως λέω στα παιδιά στην τάξη). ´Ομως πώς να δεχτώ ότι οι Έλληνες δεχτήκαμε να μπούν στη Βουλή άτομα που υποστηρίζουν ως αξίες τους το ρατσισμό και την ξενομανία, τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό.... Δεν το χωρά ο νους μου.

Δυστυχώς, η Ιστορία δεν διδάσκεται αρκετά καλά στα σχολεία (και αναλαμβάνω πλήρως το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί). Γιατί αλλιώς, πώς να δικαιολογήσω το γεγονός ότι 7% των Ελλήνων ψηφοφόρων ξέχασε ότι και ο Χίτλερ αναδύθηκε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και ότι επικρατούσαν και τότε παρόμοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης και αναταραχής σε διεθνές επίπεδο και ο γερμανικός λαός ψάχνοντας κἀπου να στηριχτεί, λανθασμένα θεώρησε πως οι εθνοπατριωτικές εξάρσεις και φανφαρονισμοί είναι το σταθερότερο σημείο....


Για να επανέλθω στο πρώτο μου ερώτημα.... Δε μας ακούνε. Κάντε κάτι να το αλλάξουμε!